Ik zat als eerste gast aan het beste tafeltje met een goed zicht over het terras aan de boulevard van Lagkada. Ik wilde wel eens lunchen als een echte Griek. Om 2 uur liep het terras vol met hongerige, luidruchtige Grieken. Gezellig!
Opvallend was een man met warrig blond haar en een bril. Hij kwam de zaak ingelopen alsof hij een vaste gast was, maar hij had duidelijk geen Griekse voorouders. Tijdens het eten was ik zijn aanwezigheid vergeten, totdat ik hem bij het afrekenen tegen het lijf liep. Hij vroeg mij meteen waar ik vandaan kwam. Het was een opdringerige manier, maar ik ben altijd wel in voor een praatje en ging het gesprek graag aan.
Remi kwam uit Frankrijk, maar bezat meerdere huizen op het eiland Inousses. Dit kleine eiland kun je goed zien vanaf het terras en er varen kleine bootjes naar toe voor dagtrips. Hij nodigde mij uit aan zijn tafel en binnen enkele minuten had hij mij gevraagd om in één van zijn huizen te verblijven. Hierop volgde zijn telefoonnummer en nam hij warrig afscheid.
Ik ben dus dol op dit soort toevallige ontmoetingen, maar bij deze had ik wat vraagtekens. Ik wilde zo graag geloven dat dit weer een stap was richting mijn nieuwe avontuur, dat ik de serveerster aansprak voor inlichtingen. “Is deze man een bekende van jullie?”, vroeg ik. De jonge dame bevestigde dit. Eigelijk wilde ik gewoon weten of hij mij in stukjes zou snijden als ik bij hem zou logeren. Maar dat wist ik niet goed te formuleren. “Is hij een goede man?”, vroeg ik half knipogend. Met een ongemakkelijke lach bevestigde zij ook dit weer. Als dit inderdaad een serial killer is, dan zou dat op een Grieks eiland toch geen geheim kunnen blijven?
Uiteindelijk heb ik hem niet gebeld. Goede beslissing of gemiste kans? ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Lagkada heeft een schattig klein haventje met uitzicht op het idyllische eilandje Inousses en voorheen kwamen de Turken hier ook naar gevaren voor een feestje. Het voelde heel vertrouwd Grieks met zijn smalle straatjes en boulevard. Het zou niet misstaan als hoofdstad van een piepklein Grieks eilandje.
Aan de boulevard bevinden zich een aantal gezellige taverna’s met de bekende terrassen. En om de hoek is weliswaar een soort van “little Venice”. Na mijn gesmikkel en gelurk ben ik nog even gaan dwalen door de smalle straatjes vol bloemenpracht en maakte nog wat selfies voor het witte kerkje. Dit is een plek om het typische Griekse eilandgevoel te ervaren. Maar dan écht op z’n Grieks!
Dit is typisch Grieksblauw omdat...
Deze boulevard ligt niet op de route naar de Mastihadorpen waar Chios bekend om staat. De mogelijkheid om na je lunch met een klein bootje naar het tegenovergelegen eilandje te varen maakt de ervaring compleet.